Buty górskie na podbój świata

Buty górskie Scarpa – opinia

Jestem kobietą, więc kupowanie butów to mój naturalny żywioł! Ha, nic bardziej mylnego. Szpilki, baleriny czy sztyblety nie pochłaniają jednak tyle mojej uwagi co buty sportowe – biegowe i terenowe. Nie tylko ze względu na cenę – uwierzcie, te pierwsze są zdecydowanie tańsze. W przypadku sportowych butów, kolejne pary zużywam do końca, a często nawet o krok dłużej.

Wygoda ponad wszystko

Niewygodne szpilki zawsze można zrzucić pod biurkiem i nikt tego nie zauważy. Niewygodnych biegowych butów nie zdejmę w połowie maratonu, a bez idealnie dopasowanych butów trekkingowych nie pokonam kilkudziesięciu kilometrów w wymagającym terenie. A ponieważ dobre (tzn. trwałe, wygodne i niezawodne) buty górskie kosztują kilka razy więcej niż te codziennego użytku, ich zakup to czasem droga przez mękę. Od lat jestem wierna jednej marce, włoskiej firmie Scarpa, i w ten sposób skracam sobie tę drogę o połowę. Zanim jednak doszłam do tego, przetestowałam i wykończyłam dwie pary. Przy pierwszych  – marki Olang (właśnie odkryłam, że to też włoska firma!) – popełniłam błąd nowicjusza, kupiłam je w tym samym rozmiarze, co zwykłe buty. Straciłam przez to paznokieć w paluchu, wyłam z bólu na długich zejściach, ale i tak wyrzuciłam je dopiero wtedy, gdy przetarła się podeszwa, a woda zaczęła się wlewać dołem. O drugiej marce – przez grzeczność nie wspomnę jej nazwy – mogę tylko powiedzieć, że była porażką. Jak coś jest do wszystkiego, to jest do niczego – powinnam była zaufać tej mądrości. Dziś bym reklamowała buty i ich odklejone podeszwy a nie naprawiała na własny koszt. Po dwóch sezonach – przyznaję, że intensywnych – skóra była popękana i zniszczona. A przecież umiem dbać o buty, czego najlepszym dowodem jest kolejna para, ulubionej dziś marki Scarpa.

11 wspólnych lat na szlaku

Buty górskie wysokie, skórzane i z goretexem, przeszły ze mną wiele szlaków przez 11 lat. Po drodze wymieniłam im podeszwę, która pękła podczas pokonywania GR 20 (czyli Grande Randonnée – górski szlak, uznawany za najtrudniejszy długodystansowy szlak w Europie, przebiega niemal przez całą Korsykę, łącząc południową i północną część wyspy). Służyły mi przez trzy pory roku – jesienią, zimą i wiosną – w bardzo różnych górach. W nich weszłam na swój pierwszy trzytysięcznik – Grossvenediger a rok później na Mont Blanc. Sprawdzały się na via ferratach i w Tatrach. Za nimi góry na Korsyce, ale i zimowe Beskidy. Pasowały do nich raki podczas zimowego wejścia na Babią Górę, a latem krótkie spodenki podczas upalnych wędrówek we Francji. Ich wędrówka powoli dobiega jednak końca. Bo i goretex nie spełnia już swojej funkcji i coraz bardziej gładka podeszwa nie daje mi pewności na mokrej skale. Stare buty górskie Scarpa Myśl o wymianie tych butów towarzyszyła mi już poprzedniego sezonu. Ale po pierwsze – żal było się z nimi rozstać, a po drugie – wiedziałam, ile wysiłku trzeba będzie znowu włożyć w kupienie dobrych butów trekkingowych. Na dodatek jeszcze zaczęły rozpadać się letnie buty górskie – choć rozpadać to mało powiedziane. Zapadła więc decyzja o zakupie trzech par butów.

Kto bogatemu zabroni?

Spokojnie, nie bogatemu i nie od razu trzech. Ale właśnie dlatego, że nie bogatemu, nie kupuję już tanich butów – patrz wyżej,  nieszczęsna druga para. Mając trzy pary, każdą z nich osobno i wszystkie trzy naraz, będą mi służyć znacznie dłużej. Trzysezonowe buty górskie Scarpa postanowiłam wymienić na dwusezonowe, letnie na letnie, a dodatkowo kupić typowo zimowe buty. Te ostatnie wybiorę dopiero jesienią, więc jeden problem mam na razie z głowy. Już przed planowanym na przełom marca i kwietnia wyjazdem w Alpy Bergamskie, wiedziałam, że bez nowych butów się nie obejdzie. Zabrałam się za ich wybór już dwa miesiące temu! Najpierw przejrzałam katalog włoskiej firmy i z przerażeniem stwierdziłam, że moje stare buty już nie istnieją. Poszukiwania trzeba więc zacząć od początku. Skóra licowa, nubuk czy materiał? Z goretexem czy bez? Kolor? Podeszwa? Wkładka? I jeszcze całe mnóstwo detali. Rozmiar? Dotychczasowy 38? Nie, o połówkę większy. Podczas siedmiu lat biegania urosła mi stopa. W końcu, drogą eliminacji wybór padł na dwa modele. Ja wybrałam jeden, a doradca ze sklepu Outdoorzy.pl po konsultacji z dystrybutorem Scarpy w Polsce kolejny. Ja – Revolution. Oni – buty górskie Scarpa Kailash. Pierwszy ładniejszy – tu jednak wybierałam oczami. Drugi brązowawy, a ja tak nie lubię tego koloru! Oba z goretexem. Pierwsze szerokie, drugie węższe.

Dla mnie najważniejsza jest podeszwa!

Na górze buty górskie Scarpa Revolution, na dole Kailash Zdecydowała jednak podeszwa. Czyli to, czego podczas wędrówek w górach nie widać, ale biada mi, jeśli nie będzie odpowiednio wytrzymała. W modelu Kailash jest zdecydowanie wyższa, ma głębszy bieżnik i bardziej „agresywny”. Na ewentualnym śniegu też będzie się lepiej trzymał. Revolution jest niestety zbyt delikatny jak na moje oczekiwania i górskie przebiegi – a te są dość konkretne, nierzadko robimy 30-40 km co drugi weekend.  Moim zdaniem szybciej się zetrze, a ja zacznę się ślizgać. Delikatny szary kolor z dodatkiem miętowego, przegrał więc z brązowym. Przed nami mam nadzieję kilka pięknych lat w górach. I już chciałam usiąść i cieszyć się z podjętej decyzji, gdy podczas dzisiejszego biegania z przerażeniem uświadomiłam sobie, że pod koniec kwietnia zaplanowałam Beskid Makowski a zaraz później Beskid Niski. A w niższych górach zdecydowanie preferuję niskie buty górskie.

Buty górskie Scarpa Stratos już dalej nie pójdą

Wiem, że są turyści, którzy używają tylko wysokich butów i sama przez lata tak robiłam. Dopiero wyjazd do Portugalii w góry Serra da Estrela przekonał mnie do kupna niskich. I wcale nie wysokość gór zdecydowała – najwyższemu szczytowi Torre (czyli wieża) do dwóch tysięcy brakuje jej 7 metrów, więc Portugalczycy ustawili na szczycie wieżę i w sumie jest 2000 m n.p.m. Zdecydowała temperatura. Końcówka sierpnia to w tym rejonie ponad 30 stopni Celsjusza. Jeszcze lepiej niskie buty, właśnie Stratosy, sprawdziły się w ubiegłym roku we Włoszech. W Alpach Bergamskich, które przypominają nasze Tatry radziły sobie bardzo dobrze. Na skałach, trawiastych szlakach, w lesie czy na łatwej ferracie. W połączeniu z biegowymi skarpetkami, moje stopy czuły się komfortowo nawet w te upalne dni.

"Daj kobiecie odpowiednie buty, a podbije świat" - tak twierdziła Marilyn Monroe.

Niskie buty towarzyszą mi w niższych górach, w „moich” najbliższych Beskidach, ale nie tylko. Przeszłam w nich ponad 100 km na Roztoczu i co najmniej drugie tyle na Polesiu. Świetnie wędrowało się w nich po lasach i podmokłych ścieżkach. Dlatego te buty górskie wykorzystuję także w dość łatwym, niemal płaskim terenie. Buty górskie Scarpa Stratos trafiły do mnie trzy lata temu przez wyjazdem w Małą Fatrę. Nie mam pojęcia ile przeszły kilometrów, ale szacuję, że tysiące. Przy kolejnych już sobie obiecałam prowadzenie dokładnych statystyk – w końcu jestem umysłem ścisłym. Nie mają goretexu, bo uznałam, że latem jednak rzadziej pada. Nie wytrzymały w nich dwie rzeczy – wkładka wygląda jakby pogryzły ją myszy (to akurat można łatwo wymienić). Gorzej z podeszwą. Zresztą sami zobaczcie. Buty górskie Scarpa Stratos – zdarta podeszwa Znowu woda wlewa mi się od spodu. To znaczy, że wystarczy że idę podmokłą ścieżką, a buty zasysają wilgoć i komfort wędrówki się kończy. Zaraz więc po powrocie z włoskiego urlopu trzeba będzie podjąć decyzję w sprawie letnich butów. Tym razem postanowiłam dać szansę innej marce i bardzo jestem ciekawa tego eksperymentu. Przekonało mnie ponad 300 lat doświadczenia, rodzinna firma i chwalony serwis posprzedażowy. Jak przystało na marketingowca, to tylko zaostrzyło mój apetyt.